Πολιτικός Πολιτισμός : David Bowie

Λαέ, θυμήσου, το χώμα που πατάς, λευτέρωσε ο Bowie και οι Spiders from Mars!

Σε αυτή την έκδοση του Πολιτικού Πολιτισμού θα καταπιαστούμε με το ζήτημα ενός μεγάλου κομμουνιστή και στρατευμένου καλλιτέχνη, ενός τεράστιου επαναστάτη της rock μουσικής, τα τραγούδια του οποίου έχουν τραγουδηθεί με δάκρυα στα μάτια από κάθε σύντροφο και συντρόφισσα του ποσαδικού χώρου...Μιλάμε φυσικά γα τον σ. David Bowie.

Γεννήθηκε τον Γενάρη του 1947 (1+1+9+4+7=22=2+2= 4) στο Λονδίνο, μια πόλη που στους ελάχιστα μυημένους είναι πολιτικά γνωστή μόνο για τον Tony Cliff και το νεοτροτσκιστικό του εκτρωματικό μόρφωμα, το Socialist Workers' Party, ένα κόμμα που υπήρξε απαρχή μεγάλων κακών και για τη χώρα μας (βλ. ΣΕΚ/ΔΕΑ/Γιώργος Σαπουνάς), μα ευτυχώς ο σ. Bowie δεν ακολούθησε το αναθεωρητικό μονοπάτι και παρέμεινε πιστός στις ορθόδοξες αρχές του τροτσκιστικού/ποσαδικού τεταρτοδιεθνισμού.

Τα πρώτα του βήματα στη μουσική σκηνή δεν μπορούσαν επ'ουδενί να μας προϊδεάσουν για τον ρόλο που μετέπειτα θα διαδραμάτιζε ως μουσικός κήρυκας της διαγαλαξιακής επανάστασης. Υπήρχαν βέβαια ψήγματα της ποσαδικής κοσμοθεωρίας στις πρώτες του κυκλοφορίες (αποτέλεσμα  προφανώς της όλο και πιο εντατικής εντρύφησης του σε έργα των κλασικών), όπως το Space Oddity (ο πρώτος σπόρος προβληματισμού), το Life on Mars? και το The Man Who Sold the World (προφανώς γραμμένο για τον Ιωσήφ Στάλιν). Το παράδειγμα αυτό αποδεικνύει περίτρανα πόσο σαθρή είναι η θέση της γιαγιάς Στάλιν-Αλέκας Παπαρήγα, ότι οι άνθρωποι γεννιούνται επαναστάτες.

Φτάνουμε στο σημαδιακό έτος 1972, όπου ο Bowie είναι πλέον έτοιμος να εφαρμόσει στην πράξη τα χρόνια διεξοδικής μελέτης του. Υιοθετεί ένα ψευδώνυμο, όπως και άλλοι πολλοί μεγάλοι επαναστάτες στην ιστορία, το ψευδώνυμο "Ziggy Stardust" και γράφει κάπως έτσι το όνομα του με χρυσά γράμματα στο επαναστατικό πάνθεο. Εξαπολύει στους ανυποψίαστους μουσικόφιλους έναν προλετκάλτ ογκόλιθο, με τίτλο The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars, δίχως υπερβολή το μουσικό αντίστοιχο του Kομμουνιστικού Mανιφέστου.

Το concept του δίσκου αυτού ήταν τόσο απλό, μα συνάμα τόσο διαχρονικό. Σε μια ανθρωπότητα της οποίας οι ελπίδες έχουν τσακιστεί κάτω από το ασήκωτο βάρος του καπιταλισμού και του πλανητισμού και έχει οδηγηθεί στην απραξία και την απελπισία, ο Ziggy σαν ένας πρόωρος Φώτης Κουβέλης, αντιτάσσει το διαγαλαξιακό κομμουνιστικό όραμα μέσα από τα μηνύματα των Starmen (συμβολίζοντας τους εξωγήινους συντρόφους), τονίζοντας την διαχρονική αναγκαιότητα/επικαιρότητα της ταξικής πάλης και την ανάγκη της ανύψωσης του αγώνα για διάσωση ενός πλανήτη που αξίζει να σωθεί, σε ένα ανώτερο, διαγαλαξιακό επίπεδο.

Δυστυχώς, τα ιδεώδη του Bowie δεν έγιναν ποτέ αποδεκτά στη χώρα που γέννησε τον νεοφιλελευθερισμό και υπό καθεστώς συνεχών διώξεων, αναγκάστηκε στην συνέχεια της καριέρας του να κρατήσει χαμηλότερο προφίλ, δίνοντας μας παρ'ολα αυτά λίγα ακόμα κομμάτια-ύμνους, όπως φυσικά το Rebel Rebel, γραμμένο από έναν άνθρωπο πραγματικά διπλά επαναστάτη! Στη συνέχεια με πιο πειραματικές διαθέσεις στην τριλογία των άλμπουμ "Berlin", σε πιο χαρούμενες-χορευτικές φόρμες (ειδική μνεία στο Loving the Alien) στη δεκαετία του '90, λόγω της κατάρρευσης του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και τέλος, ως κλασικός τροτσκιστής, στην αντιομοφοβική-αντισεξιστική του συνεργασία με τον Mick Jagger των Rolling Stones, στο κομμάτι "Dancing in the Streets". Η προοδευτικότητα του ξεχείλιζε εν ολίγοις από κάθε πτυχή της μουσικής του προσωπικότητας.

Φέτος, ο σ. David Bowie μετά τη μακροχρόνια απουσία του από τη μουσική σκηνή, κυκλοφόρησε το νέο του άλμπουμ με τίτλο The Next Day, η κυκλοφορία του οποίου συμπίπτει με τον αδυσώπητο αγώνα της ΔΗΜΑΡ με τη συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση. Πιστεύουμε βαθύτατα, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, στις ιδεαλιστικές συγκυρίες και για αυτό χαιρετίζουμε ολόψυχα τον μεγάλο αυτό διαστημικό αντάρτη για τη στήριξη του στον αγώνα μας και σας αφήνουμε με τον αξεπέραστο του ύμνο, το Starman:

Live long and prosper, comrade Bowie!

Τμήμα Πολιτισμού της νπ-ΔΗΑΡΙ.

Στα σχέδια Α και Β απαντάμε με σχέδιο Δ!

Ο ύμνος της 4ης Ποσαδικής Διεθνούς.

Σε αυτές τις δύσκολες ώρες που βιώνει ο κυπριακός λαός, η επαναστατική νεολαία της αριστεράς της ευθύνης δε θα μπορούσε να απουσιάζει. Μπορεί στο διάστημα κανείς να μην σε ακούει να φωνάζεις, μα η κραυγή του "όχι" των Κυπρίων ακούστηκε ηχηρά στην ατμόσφαιρα της Γης. Μια κραυγή απόγνωσης ανθρώπινων ψυχών που στενάζουν κάτω από τα δεσμά του νεοφιλελευθερισμού, του πλανητισμού, της διαστρεβλωμένης ευρωπαϊκής προοπτικής και της βαρύτητας. Ναι σύντροφοι (και συντρόφισσες, πριν μας πείτε σεξιστές) , το γνωρίζουμε πως η παρουσία μας στην πολιτική αρένα δεν έχει γίνει αντιληπτή με τις πέντε αισθήσεις τον τελευταίο χρόνο, μα ήρθε η ώρα να σπάσουμε τη σιωπή με μια μικρή ανακοίνωση-ριπή λέηζερ, ικανή όμως να καταστρέψει το Άστρο του Θανάτου του διαγαλαξιακού ιμπεριαλισμού. Το ζήτημα που το κόμμα μας, η ΔΗΜΑΡ, προσπαθεί να θέσει στους συναγωνιστές της τρικομματικής είναι ξεκάθαρο, καμία διέξοδος από την κρίση δεν μπορεί να δοθεί μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια του πλανήτη Γη. Χάνουν το χωροχρόνο τους πάσης φύσης πλανητιστές και σταλινικοί προσπαθώντας να αρθρώσουν δήθεν συνεκτικά σχέδια Α ή Β, αγνοώντας πως οι σχεδιασμοί τους είναι μόνο κουκίδες μπρος στην απειροσύνη του σύμπαντος μας.

Ακολουθώντας πιστά το ριζοανανεωτικό όραμα του Λεωνίδα "Captain" Kyrk, o μεγάλος μας ηγέτης και "υπεράνθρωπος"* της αναμεταρρύθμισης , Kuv El, καθώς και τα χιλιάδες μέλη και φίλοι του κόμματος μας καλούνται να εμφυτεύσουν τον σπόρο μιας διαφορετικής, επαναστατικής πορείας που θα αγκαλιάσει με τα κλαδιά της όλο το σύμπαν. Μα δίχως την ενεργή συμμετοχή της εργατικής τάξης, τέτοιες διακυρήξεις θα παραμείνουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Για αυτό το λόγο, ήρθε η ώρα κάθε γήινος προλετάριος να στρατευτεί πιο αποφασιστικά από ποτέ πίσω από το σχέδιο Δ.

Δ όπως Δ' (τέταρτη) τροτσκιστική-ποσαδική διεθνής.

Δ όπως Διαγαλαξιακή Ταξική Πάλη.

Δ όπως ΔΗΜΑΡ.

Για μια άλλη Ελλάδα, σε μια άλλη Ευρώπη, σε μια άλλη Γη, σε έναν άλλο γαλαξία, σε ένα άλλο σύμπαν!

H Κ.Ε. της νπ-ΔΗΑΡΙ. 

[*Όχι προφανώς με την αντιμαρξική έννοια της προσωπολατρείας, αλλά ως ανθρώπινη ενσάρκωση του συλλογικού ασυνείδητου.]